هم کلاسی ها

ورودی ارشد مکانیک دانشگاه ما 16 نفره به اضافه یک نفر هم سهمیه شاگرد اولی که میشه ۱۷ نفر. هفته اول 9 نفر از بچه ها اومده بودن که روز سه شنبه این 9 نفر به 6 نفر کاهش پیدا کرد. این هفته که هفته دوم ترم هست تقریبا بچه ها کامل اومدن.

ترکیب کلاسمون به لحاظ جنسیتی شامل 15 پسر و فقط و فقط 2 تا دخمله

از این 15 تا پسر 2 تاش تبریزی، 2 تاش تهرانی، یکی از ساری، ارومیه، 2 تا از قزوین، یه خوبش که من باشم از دزفول. یکی از قم! و بقیه هم نمی دونم مال کجان. از اون دو تا دخمله هم یکیش فعلا اومده که شاگرد زرنگ دانشگاه بابل بوده و با شرط معدل و بدون کنکور توی دانشگاه مال قبول شده و از اون جایی که اسم کوچیکش توی لیست اسامی کلاس نیوفتاده بود ۳ بار مجبور شد به هر ۳ تا استاد بگه اسمش لیلا است تا هممون اسمش رو یاد بگیریم.

ظاهرا از امسال به بعد قانون معدل یکم تغییر کرده و فقط شامل دانشگاه مبدا نمیشه. بلکه اگر معدل یه نفر توی دانشگاه خودش از معدل نفر اول دانشگاه مقصد بهتر باشه می تونه بدون کنکور وارد اون دانشگاه بشه( خوب به ما چی )

تا این لحظه جذابیت خاصی توی هیچ کدوم از این همکلاسی ها ندیدم. اون یه دونه دخملی هم که اومده چنگی به دل نمی زنه. دیگه مگه آدم خیلی مجبور باشه که بخواد با اون معاشرت کنه.

یکی از این تبریزیا خیلی آدم اعصاب خرد کنیه. جهت اطلاع علی و مسعود بگم که یه چیزی تو مایه های سبحان خودمونه. اولا از همون جلسه اول پاچه خواری مستقیم رو در دستور کار خودش داره. دوما از اوناییه که جزوه نمی نویسن و هی می خوان جزوه ات رو بگیرن و کپی کنن. و سوما و از همه بدتر، از اون ترکای تبریزی متعصبه که سوال درسی هم می خواد بپرسه به زبون ترکی می پرسه. البته خوشبختانه هر سری استادا ضایعش می کنن و میگن فارسی بپرس که بقیه هم بفهمن چی میگی.

یکی دیگه از این تبریزیا هم به شکل دیگه ای اعصاب منو خراب می کنه. یه بار جزوه ام رو قرض گرفت که یه چیزی رو کامل کنه. نگو شیفته دست خط من و تمیزی و کاملی جزوه ام شد. ناگهان تصمیم گرفت و تصمیمش رو این طور بیان کرد: من دیگه فقط پیش تو میشینم. حالا نشستنش هیچ! هر دقیقه از کلاس جا می مونه و هی سرش تو جزوه منه و هی دم به ثانیه جزوه ام رو میگیره که عقب موندگیش رو جبران کنه. کلا رو مخه.

بقیه بچه های کلاس تا حالا چیز بدی از خودشون نشون ندادن و اکثرا طبیعت آرومی دارن. حالا باید یکم بیشتر بگذره تا ببینیم جو کلاس چجوریه. فعلا هنوز اسمای همدیگه رو هم به طور کامل نمی دونیم. تا بعد ببینیم چی میشه.

پ.ن: هفته پیش که این دخمله نیومده بود چند تا از بچه ها این طور می گفتن: نفر اول رشته مون یه دختره است. بابا چرا نمیاد پس؟ بریم شماره اش رو گیر بیاریم بگیم بیاد دیگه. چه وضعشه آخه. موقع حرف زدن هم کلی خوشحال و شنگول بودن و انتظار یه چیز خیلی توپ رو می کشیدن که ظاهرا رویاشون به حقیقت نپیوسته... حالا باز نا امید نمیشیم. یک شانس دیگه باقی مونده...

تا بعد...