ما اینجا گانون داریم!

توی  4 سال دوه کارشناسی یه تجربه خیلی خوب کسب کردم و اونم این بود که 95 % همکلاسی های دختر تا زمانی که نخوان کاری براشون انجام بدی طرفت نمیان. و وقتی بخوان کاری براشون انجام بدی چنان مودب و با شخصیت میشن که هر چی علامت تعجب جلوشون بنویسی بازم کمه.
نمونه بارزش رو برای مسعود و علی یاد آوری می کنم. حتما یادشونه خانوم ب%هزاد#ی سر جریان امتحان دینامیک چه به روزمون آورد

انقدر هی گفتم چرا این دختر کلاسمون یاد نمیگیره لا اقل یه سلام به ما بکنه تا اینکه بالاخره از اون ور پشت بوم افتادیم پایین و یکشنبه شب ساعت 9 گوشیم زنگ خورد. شماره ناشناس بود. جواب دادم. یه دختره پشت خط بود...

-          سلام

-          سلام

-          خوب هستید؟

-          مرسی خوبم. شما؟

-          من خانم ... هستم.

-          اه ببخشید نشناختم

-          خوبید شما؟

-          مرسی. میگم آقای ناجی شما تکلیف برنامه نویسی که استاد داده رو انجام دادین؟

-          آره انجام دادم. چطور؟

-          من راستش چون دست تنهام و هم گروهی ندارم و اینا... با فرترن هم تا حالا کار نکردم و اینا... اگه میشه یه لطفی کنید فردا اگه زحمتی نیست یه سر بریم دانشگاه توی سایت دانشجوهای ارشد یکم به من کمک کنید

-          باشه مسئله ای نیست. البته منم تا حالا با فرترن کار نکردم ولی فردا ساعت 11 می بینمتون

-          باشه. ممنون. خداحافظ

قرار بود فردا یکم زودتر برم و برنامه رو روی یکی از سیستم ها نصب کنم تا همکلاسیم هم برسه. وقتی رسیدم اونجا بعد از 20 دقیقه که سر پا منتظر بودم یکی از سیستم ها خالی بشه بالاخره یه جا گیرم اومد. همون موقع بود که این خانم همکلاسیمون هم اومد.

خواستم برنامه رو نصب کنم ولی به خاطر اینکه حساب های کاربری ویندوز رو محدود کردن نمی شد برنامه رو نصب کرد. رفتم به مسئول سایت که یکی از دانشجوهای همین دانشگاه هست گفتم که می خوام همچین کاری کنم. گفت که اجازه نصب برنامه نداریم و نمیشه. ازش خواستم که به مسئول اصلی سایت صحبت کنم. ولی از بد روزگار مسئول اصلی سایت هم یه خانم بود !! تا حالا چند بار توی سایت دیده بودمش. فکر نمی کردم با اون قیافه اش مسئول اصلی اینجا باشه.

اتفاقا خیلیییی هم لج بازه این خانم. یه بار به خاطر اینکه دو دقیقه زودتر از موعدی که قرار بود سایت بعد از ناهار باز شه من دم سایت حاضر شده بودم کلی باهام جر و بحث کرد و اخر سر هم نذاشت وارد سایت بشم.

بهش گفتم که جریان از این قراره و می خوام برنامه رو نصب کنم. ولی باز همون حرف رو زد که اینجا فقط برای اینترنت هست و اجازه نصب نرم افزار ندارید. هر چی باهاش جر و بحث کردم فایده نداشت. زنیکه از حرفش کوتاه نمیومد. اعصابم رو حسابی خورد کرده بود. خیلی زور داشت یه آدم اینجوری لج بازی کنه باهات. اونم سر یه همچین مسئله بی اهمیتی. همش می گفت ما برای خودمون گانون داریم. منم گفتم این قانونتون منطقی پشتش نیست. می گفت از نظر خودمون منطقیه. بنده خدا ترکه دیگه. دست خودش نیست.

خلاصه هر کاری کردم راه نداد. برگشتم و به همکلاسیم ماجرا رو گفتم. گفت که توی سایت دانشکده علوم ظاهرا روی یکی از سیستم ها این برنامه نصبه. راهی اونجا شدیم. جاتون خالی چه دانشکده با صفایی! چه دانشجوهای مهربونی !   آدم حظ می کرد. اصلا یه دنیای دیگه ای بود توی دانشکده علوم پایه که اون طرف خیابون و کاملا جدا از دانشکده ماست.

خلاصه وارد سایت اونجا شدیم. مسئول سایت فوری ازمون کارت دانشجویی خواست. وقتی که دید دانشجوی فنی هستیم اونم پاش رو کرد تو یه کفش که نمیشه اینجا کار کنید و اینجا گانون داره و از این بهونه های الکی.

خلاصه هیچی به هیچی . هی از این ور به اون ور. آخرش مجبور شدم سر پا ! توی محوطه دانشگاه! توی اون هوای سرد روی کاغذ براش برنامه رو توضیح بدم.

حسابی اعصابم رو خورد کردن اون روز. دانشگاه به این بزرگی که 10 برابر دانشگاه جندی شاپوره یه سایت نرم افزار نداره!   جندی شاپور با اون کوچیکیش یه سایت بزرگ واسه کارای نرم افزاری داشت. چه اینترنتی داشتیم اونجا. یادش به خیر !! 10 مگابیت پهنای باند واسه اون دانشگاه کوچیک! اینجا با این بزرگیش فقط 5 مگابیت پهنا داره.   بعضی چیزای اینجا بد جوری رو مخه.

پ.ن: نمی دونم این همکلاسی های ناجنس من از کجا بو بردن که من و این خانوم با هم اون روز ارتباط داشتیم حالا همه جا چو انداختن که من تو کار این دخترم. اینم بساطی شده واسه خودش!