تابستون رو هم تو اردبیل موندگار شدم!
روز شنبه بالاخره بعد از اصرار های دوستام یه مقدار خرمالوی
نارس استفاده کردیم
و به اتفاق مهران و حامد رفتیم دیدن استادی که می خواستیم
باهاش پایان ناممون رو کار کنیم تا باهاش صحبت کنیم و قضیه رو قطعی کنیم. استاد گفته
بود ساعت 8 بریم پیشش. با بچه ها هماهنگ کرده بودم که ساعت 8 با هم بریم پیش
استاد. ولی از شانس بد من، اون روز بد جوری خوابم برده بود و دقیقا ساعت 8 از خواب
پریدم.
دوستام هم داشتن اس ام اس می دادن و زنگ می زدن به موبایلم و می گفتن که
منتظر منن. تند تند حاضر شدم و 8:20 خودم رو با چشم های پف کرده رسوندم دانشگاه. مستقیم رفتیم پیش
استاد و گفتیم که برای قطعی کردن موضوع پایان ناممون اومدیم. تقریبا 1 ساعت و نیم
توی اتاق استاد بودیم. استاد رفته بود رو منبر و پایین نمیومد. حسابی حوصله ما رو
سر برده بود. ما هم تا حد توان جلوی خمیازه کشیدنمون رو گرفته بودیم. خلاصه بعد از
1 ساعت و نیم حرف زدن قرار شد که درخواست هامون رو کتبی بنویسیم و بهش تحویل بدیم.
بعد از صحبت های روز شنبه استاد، برنامه تابستونمون هم
معلوم شد. ظاهرا تابستون باید همینجا بمونیم و هر روز به اتفاق استاد بریم
آزمایشگاه و روی پروژمون کار کنیم و به این ترتیب برنامه ریزی هایی که چند روز قبل
با مسعود کرده بودیم تا تابستون رو با هم یکجا باشیم و برای کنکور دکترا درس
بخونیم کلا به هم خورد.
ولی خوب خدا رو شکر چهار نفری که با هم قراره توی یه زمینه
پروژمون رو کار کنیم گروه خوبی هستیم و اون سه نفر پسرهای خوبین و با هم صمیمی
هستیم و از این بابت خیالم راحته که گیر 3 تا آدم تنبل و کالیبر بالا نیفتادم.
یکی از همین بچه ها (مهران) هم به احتمال 99 % سال بعد هم
خونه ای من میشه. حالا داریم وی این بحث می کنیم که اون بیاد خونه من یا من برم
خونه اون یا اصلا یه جای دیگه رو اجاره کنیم.
صابخونه مهربون من هم بالاخره بعد از 8 ماه نگرفتن پول قبض
ها، دیروز بهم گفت که پول قبض های آب و برق واویلا شده، چیکار کنیم؟ تقسیم کنیم؟
منم گفتم باشه! توی قراردادمون هم که از اول شرط کرده بودیم. 
بالاخره من هم باید قبض های بدون یارانه بدم. فکر کنم باید
هر چی پول تو جیبی دارم رو بدم پای قبض ها. خدا به خیر بگذرونه...
