بدشانسی یا ... ؟!

بعضی وقتا نبود یک چیز از بودن اون خوشایند تره حتی اگر به بودنش هم عادت کرده باشی. از روزی که شروع به درس خوندن برای کنکور کردم 10 تا کاغذ آچار به هم منگنه شده (که مثلا دفتر برنامه ریزیم بود) روی گوشه میز من جا خوش کرده بود تا اینکه...

بالاخره روز موعود فرا رسید

روزی که از 200 روز پیش یعنی 15 مرداد 88 که شروع به درس خوندن برای کنکور کردم تا دو روز پیش انتظارش رو می کشیدم...

اوایل که شروع به درس خوندن کرده بودم خیلی برنامه ریزی دقیقی نداشتم و اون طوری که باید و شاید درس نمی خوندم. ولی هر چی بیشتر میگذشت مصمم تر می شدم که تمام تلاشم رو برای موفقیت توی کنکور بکنم تا بعدها از اینکه کم کاری کردم احساس پشیمونی نکنم.

من و مسعود با هم برای درس خوندن برنامه ریزی کرده بودیم و قرار بود بعد از برگشتن مسعود از تهران، یعنی از مهر ماه به بعد خیلی خوب و منسجم درسمون رو بخونیم و کنکور رو بترکونیم.

این ترم من فقط 6 واحد درسی داشتم که 3 واحدش پروژه بود و 3 واحد دیگش رو هم سر کلاس نمی رفتم. واسه همین همیشه توی خونه بودم و کارم توی کل روز شده بود درس خوندن و درس خوندن

نه تفریحی، نه کار جنبی، نه بیرون رفتنی و نه هیچ چیز دیگه

ولی با این حال اصلا از وضع موجود ناراحت نبودم و برعکس خیلی مصمم و امیدوار هر روز صبح از ساعت 7 صبح شروع به درس خوندن می کردم تااااااااااا ساعات آخر شب...

توی آزمون های آزمایشی هم شرکت کرده بودیم و در کل با مقایسه ای که بین رتبه های آزمون های آزمایشی خودمون با رتبه های دوستانمون توی آزمون های سال گذشته می کردیم تقریبا از خودمون رضایت داشتیم و با روند خوبی درسمون رو می خوندیم.

البته بماند که همیشه مسائل و مشکلات برای آدم پیش میاد که ممکنه توی درس خوندنش وقفه بندازه و روحیه اش رو برای درس خوندن خراب کنه ولی خدا رو شکر تعداد این مسائل و مشکلات برای من خیلی کم بود.

خلاصه روز کنکور فرا رسید...

باز کردن دفترچه کنکور و نگاه کردن به همون 10 تا سوال اول کافی بود تا یکم احساس نگرانی کنم. یکی از نقاط قوت من توی تست های سال های گذشته همیشه بخش زبان انگلیسی بود که روش حساب ویژه ای باز کرده بودم. اما امسال سوالات زبان یک مقدار سخت تر بود و نهایتا خیلی از سوال ها رو با شک و تردید جواب دادم.

به سراغ باکس ریاضی رفتم. با دیدن سوالات درس ریاضی عمومی 2 مغزم سوت کشید!!

قبل از کنکور که با مسعود حرف می زدیم با خودمون می گفتیم چقدر خوب میشه از این مبحث که ما بلدش نیستیم سوال ندن!

جالبه که در مورد هر مبحثی چه توی ریاضی، چه توی باکس سیالات و چه توی باکس جامدات و دینامیک این حرف رو زده بودیم، دقیقا همون مبحث شد سوال کنکور!!!

نمی دونم از بد شانسی ما بود یا از خوش شانسی کسایی که این مبحث ها رو بهتر از ما بلد بودن!

خلاصه هر طوری بود چند تا از سوالای هر بخش رو توام با شک و تردید زدیم ودقیقه ها و ثانیه ها هم همین طور گذشتن و گذشتن تا اینکه 3 ساعت وقت کنکور تموم شد و ما موندیم و نتیجه این همه وقتی که برای درس خوندن گذاشته بودیم و این همه شک و تردید روی تست هایی که جواب دادیم و نگرانی های بعد از کنکور برای اینکه کدوم تست ها رو درست زدیم و کدوم ها رو غلط؟ حالا با این درصدها رتبمون چند میشه؟ کجا قبول میشیم؟

که البته ما هم سعی کردیم زمان کافی برای مطرح کردن این سوالات و پیدا کردن یک جواب برای قانع شدن خودمون به خودمون بدیم. این شد که از دانشگاه تا خونه ما رو با پای پیاده اومدیم تا نشون بدیم که ما هنوز هم پا برجاییم و بیدی نیستیم که با این بادها بلرزیم.