یک هفته تنهایی و خود سازی!!

هفته پیش با اینکه اکثر دوستای نزدیکم به خونه هاشون رفته بودن و من اینجا تقریبا تنها مونده بودم، هفته بدی نبود. فکر می کنم تازه خیلی هم خوب بود که این فرصت یک هفته ای پیش اومد تا تنها باشم. با اینکه قبلا گفته بودم که با هم خونه ایم خیلی راحتم و مشکلی نداریم، ولی این اواخر یکم هر دومون اخلاقمون تند شده بود و یکم بی حوصله شده بودیم و سر هر چیز کوچیکی بحث پیش میومد که چندان خوشایند نبود.

این هفته ای که تنها بودم فرصت خوبی بود تا یکم اخلاق خودم رو هم درست کنم و سعی کنم اروم تر باشم و کمتر سر بعضی چیزها حرص بخورم.

هفته قبل استاد پایان نامه ام خیلی اذیتم کرد. روز شنبه و روز تولدم که گشنه و تشنه تا ساعت 6 توی آزمایشگاه گرفتارم کرد. روز یکشنبه هم همون بساط بود و از ساعت 3 تا 7 توی آزمایشگاه بودیم. خیلی هم خسته شدم. چون اون روز کلی کار انجام دادیم.

با خودم گفتم یه دو روزی از دست استاد راحتم و لااقل تعطیلات تاسوعا و عاشورا رو استراحت می کنم. ولی ...

شب یکشنبه دوستم علی رو به خونه دعوت کردم که از تنهایی در بیام و با هم باشیم. بد هم نگذشت و کلی هم تخته نرد بازی کردیم و کیف کردیم.

فردا صبحش، جفتمون خواب بودیم و من هم یادم رفته بود گوشیم رو سایلنت کنم. ساعت 9:30 استادم زنگ زد. از جا پریدم. حالا کارش چی بود اول صبحی؟!

توجه به این نکته ضروریست که در طی مراحل زیر، رفته رفته دهن من از شدت تعجب هی باز تر از قبل می شد.

-آقای مهندس، فکر می کنم داده هایی که دیروز گرفتیم اشتباه بوده و ...

-خوب استاد، حالا انشاالله چهارشنبه میریم آزمایشگاه بررسی می کنیم.

-نه خوب، هر چه زودتر این داده ها چک بشه بهتره

-خوب استاد امروز که تعطیله. انشاالله در اولین فرصت میریم چک می کنیم.

-شما رفتین ولایت؟! یا هنوز اردبیلین؟!

-والا استاد،... اردبیل هستم.

-خوب شما خوابگاه هستید یا منزل دارید؟!

-منزل داریم استاد!

کم کم قضیه داشت پیچیده میشد!!

-خوب خونتون کجاست؟!

-انتهای فلسطین...

-خوب شما آماده شید من بیام دنبالتون بریم

من همین جوری فکم باز مونده بود!!! روز تعطیل!! اونم روز تاسوعا!!! می خواست بکشوندم آزمایشگاه!!!!!

-والا استاد!! یکی از دوستام پیشمه. اگه اجازه بدین بعد از ظهر بریم.

-آخه هیات ها حرکت می کنن. به مشکل می خوریم.

-اممم...باشه استاد. پس شما برین من خودم رو می رسونم.

یعنی کارد می زدی خونم در نمیومد!! خلاصه تند تند داشتیم با دوستم یه چیزی می خوردیم که من راه بیفتم و برم و هی هم زیر لب داشتم به استادمون فحش میدادم که دیدم اس ام اس داده میگه نمی خواد بیای. من خودم سریع میرم یه چک می کنم و بر می گردم.

خیلی خوشحال شدم. واقعا ضد حال بدی بود اول صبحی.

دوستم واسه ناهار پیشم نموند و منم حال آشپزی نداشتم. ساعت 1:30 بود که در رو زدن. صابخونه بود. برام غذای نذری آورده بودن. چلو و قیمه. هر چند خوشمزه نبود و بیشتر مزه کله پاچه میداد، ولی خوب از هیچی بهتر بود. نیم ساعت بعدش هم یکی دیگه از همسایه ها در رو زد و واسمون حلوا آورده بود. انصافا عجب حلوایی هم بود. خیلی وقت بود حلوا نخورده بودم. خیلی چسبید.

ولی امسال نه تاسوعا، نه عاشورا، از خونه بیرون نرفتم. راستش دیگه دلم نمی خواد توی این مراسم شرکت کنم. انقدر توی این چند سال دو رنگی و ریا از مردم دیدم که منی که یه زمانی با هیات سینه زنی تو دزفول می رفتم عزاداری، الان دیگه دوست ندارم باهاشون همراه بشم و ترجیح میدم توی خونه بشینم.

چهارشنبه مهران برگشت. هی می گفت چقدر آروم شدی! من نبودم با خودت چیکار کردی!! امیدوارم همین طوری بمونم. تا الان که موفق بودم.

جشن تولدم هم هنوز برگزار نشده و منتظر برگشتن دوستم حامد از تهران هستیم.

کلاس زبان رو با قدرت ادامه میدیم و چند جلسه ایه که حرف اول رو تو کلاس من می زنم.

دفترچه کنکور دکتری دانشگاه آزاد و دفترچه راهنمای دولتی هم اومد. امسال منابع آزمون تغییر کرده و هر چی تا حالا خوندیم همش دود شد رفت هوا.

هوا هم دوباره سرد شده و پریروز هم یه برف حسابی اومد و همه جا رو دوباره سفید پوش کرد.

دیشب رفته بودیم کافی شاپ. یه چیز باحال توی منوش دیدیم. عکس گرفتم شما هم ببینید.

پ.ن: عاشق عکس این دختر کوچولوی روی ماکارونی شدم. عکسش رو بردیم گذاشتم روی میزم، هر روز نگاش می کنم. خیلیـــــــــــــــی نازه.

تا بعد...