یک خاطره بد...

ساعت حدود 6.5 بعد از ظهر روز شنبه بود. داشتم تست زبان می زدم که تلفن خونه زنگ خورد. گوشی رو برداشتم. زن عموم بود. با صدایی بر از دلهره پرسید که بابام خونه هست یا نه؟

گفتم نه خونه نیست...

گفت: عموت حالش بد شده، آوردنش درمانگاه فرهنگیان. اگر می تونی خودت رو برسون شاید لازم شه ببریمش بیمارستان

فوری آماده شدم و رفتم درمانگاه

عموم روی یکی از تختا خوابیده بود

تمام تنش از عرق خیس شده بود. لباسش رو در آورده بودن و بهش اکسیژن وصل کرده بودن. دکتر ازش نوار قلب گرفت و گفت سکته کرده و الان حالش خیلی بده و باید سریع منتقل بشه بیمارستان.

لباس عموم رو تنش کردم و عرقش رو خشک کردم

فوری زنگ زدن اورژانس. بعد از یه ربع تازه ماشین اورژانش اومد و عموم رو سوار آمبولانس کردن و حرکت کردیم به طرف بیمارستان. اونجا که رسیدیم فوری وضعیتش رو بررسی کردن. گفتن چقدر دیر آوردین!! حالش خیلی بده. باید سریع بره سی سی یو

فوری منتقلش کردیم به بخش سی سی یو

رنگ عموم عین گچ سفید شده بود

زن عموم اصلا حالش خوب نبود. مدام می گفت دکترا گفتن حالش خیلی بده. وضعش خیلی وخیمه.

توی سی سی یو یه دکتر اومد و از ما در مورد سابقه بیماری قلبیش سوال کرد. قبلا هم یک بار سکته کرده بود و اون بار خدا رو شکر به خیر گذشته بود.

ما رو فرستادن بیرون از بخش و من رو فرستادن که ست بهداشتی سی سی یو بخرم.

توی راهرو بودیم که دیدم دختر عموم هم هراسان خودش رو با تاکسی رسونده بیمارستان. ساعت حدود 8 بود که بابام هم اومد بیمارستان. به من گفت تو برو خونه. من هستم. من با موتور برگشتم خونه تا با پسر عمم بریم و ماشین عموم رو که وسط خیابون رها شده بود برداریم ببریم خونشون.

ساعت حدودای 9.5 بود که بابام زنگ زد و گفت برم بیمارستان

توی راه همش خدا خدا می کردم که حال عموم بهتر شده باشه اما وقتی رسیدم ...

از جیغای دختر عموم و زن عموم میشد فهمید که همه چی تموم شده ...

الان 24 ساعت از اون اتفاق میگذره ولی یک لحظه هم چهره عموم توی سی سی یو از جلوی چشمم محو نشده ...

خدا رحمتش کنه. عموم واقعا یک مرد رنج کشیده بود که توی تمام زندگیش انواع و اقسام گرفتاری ها برای خودش و خانوادش پیش اومد ولی هیچ وقت امیدش رو به زندگی از دست نداد و همیشه و همه جه سر زنده بود و با اطرافیانش مهربون بود.

کاش قدر عزیزانمون رو وقتی کنارمون هستند بیشتر می دونستیم...