شمارش معکوس برای رفتن

کمتر از ۶ ساعت تا حرکت از دزفول برام وقت مونده. توی این ۶ ساعت باید خورده ریزه هام رو جمع و جور کنم و اماده رفتن بشم.

یکی دو روز گذشته رو مشغول خداحافظی با عزیزترین دوستان و فامیلم بودم. دوستان و اقوامی که هرگز تا حالا انقدر دلم براشون تنگ نشده بود.

دیروز اول از همه با خاله ام خداحافظی کردم. بعد پیش خانواده دوست ۱۲ سالم، سامان رفتم. توی این 12 سال به خاطر اینکه با خانواده سامان خیلی رفت و آمد داشتم، حتی دایی ها و خاله های دوستم هم من رو میشناسن و از نزدیک با همشون ملاقات داشتم. بنده خدا مادر و پدر دوستم هر دو با چشم های پر از اشک باهام خداحافظی کردن.

دیشب هم گودبای پارتی من و مسعود بود. بعد از 5 سال دوستی حالا باید از هم دور بشیم. مسعود برای من خیلی بیشتر از یک دوست معمولی بود و هست و خواهد بود. دوستی که نه فقط توی مسائل درس و دانشگاه بلکه توی خیلی مسائل دیگه چیزهایی ازش یاد گرفتم که هرگز فراموش نمی کنم. کاش یک جا قبول می شدیم و می تونستیم بیشتر با هم باشیم ولی حیف که تقدیر آدم ها رو از هم جدا می کنه . براش آرزوی موفقیت می کنم و امیدوارم هر چه زودتر دوباره ببینمش

امروز هم رفتم و از بابابزرگم خداحافظی کردم. بنده خدا اونم احساساتی شده بود و دست اخر هم با اصرار 50 تومن پول بهم داد و گفت این شیرینی قبولیته.

خیلی سخته آدم احساسات خودش رو کنترل کنه و برای اینکه دل عزیزانش رو بیشتر از این نرنجونه جلوی اشک های خودش رو بگیره و فقط لبخند بزنههمش باید به چیزهای دیگه فکر کنی تا دلت براشون تنگ نشه.

الان خیلی گرفتارم. فرصت نیست بیشتر از این بنویسم.

پست بعدی رو ان شاالله تو اردبیل می نویسم.

تا اون موقع همتون رو به خدای بزرگ میسپارم.