از دیروز تا امروز

چند وقت پیش داشتم با علی چت می کردم که یه فایل notepad بهم داد. توی اون فایل متن یکی از اولین چت های من و علی که مربوط به 5 سال پیش بود ذخیره شده بود که مربوط به ترم چهارمون می شد. توی اون چت کلی با هم شوخی کرده بودیم و خندیده بودیم. چه تیکه های با مزه و خفنی که بهم ننداخته بودیم توی اون چت! اون روز با خوندن اون چت و یاد آوری خاطرات گذشته کلی با علی به حال و هوای چند سال پیش برگشتیم.

اون روز بعد از خوندن اون چت نسبتا قدیمی، به خودم اومدم و دیدم خیلی وقته حداقل توی نت دیگه اون سر زندگی و شوخ طبعی رو ندارم و بالاخص توی وبلاگم. اون موقع می خواستم این مطلب رو توی وبلاگم بنویسم ولی فراموشم شد تا اینکه امروز فرناز خانوم به این مطلب توی کامنت های پست قبلی اشاره کرد و گفت "میگم راستی چرا مثل قدیم طبع طنز نویسیت کم شده. بیشتر روزمره نویس شدی".

دیدم حق با ایشونه و خودم هم که پست های چند سال پیش این وبلاگ رو با الانش مقایسه می کنم متوجه این موضوع میشم که طرز نوشته هام فرق کرده. شاید دیگه خوندن مطالب من برای شماها که از قدیم به وبلاگم سر می زدین هم خسته کننده شده باشه.

نمی دونم مشکل کار کجاست. شاید یه علتش این باشه که نسبت به روزهای اولی که توی این وبلاگ مطلبی می نوشتم 5 سال بزرگتر شدم و روحیاتم کمی یا خیلی عوض شده باشه. ولی مسئله دیگه ای که هست اینه که حداقل توی زندگی خارج از نتیم هنوز هم مثل قدیم سر زنده و پر انرژی هستم و خدا رو برای این موضوع شکر می کنم. هنوز هم توی جمع دوستام که باشم سعی می کنم با همه شوخی کنم و همه رو بخندونم و همیشه سعی کردم به بقیه هم انرژی بدم. حالا نمی دونم چقدر توی این کار موفق بودم.

مسئله دیگه هم اینه که من قدیما که اینجا مطلبی می نوشتم فقط دنبال این بودم که یه مطلب طنز گونه بنویسم و بتونم شماها رو بخندونم. ولی راستش الان وبلاگم بیشتر از این حرفا برام معنی داره و دوست دارم تمام خاطراتی که یه روزی و به یه علتی برام جالب و با ارزش بوده و ساعت ها و یا حتی چند دقیقه فکرم رو به سمت و سوی دیگه ای برده اینجا ثبت کنم تا بعدا برگردم و بخونمشون و تجدید خاطره ای کرده باشم.

راستش من به اون کلمه "روزمره نویسی" اعتقادی ندارم. مطالبی هم که اینجا می نویسم هم از روی بی حوصلگی، روزمرگی یا هر چیز دیگه ای که میشه اسمش رو گذاشت نیست. من خدا رو شکر از وضعیتی که الان توی زندگیم دارم راضی هستم، خدا رو شکر اعتماد به نفس خوبی دارم و از زندگیم دارم لذت می برم و به جرات می تونم بگم از روزی که پام رو به اردبیل گذاشتم به جز به دوره کوتاه، بقیه روزهاش هر روز و هر لحظه اش برای به یاد موندنی و شیرین بوده و امیدوارم همین طور هم ادامه پیدا کنه.

به هر حال نظر شماها هم برای خیلی محترمه. اگه از خوندن این مطالب خسته میشید می تونم فقط خاطرات طنزم رو اینجا بنویسم و بقیه خاطراتم رو جایی دیگه ثبت کنم.

راستی دیشب برای عموم اینا چلو مرغ پختم. خدا رو شکر خیلییییییی خوب شده بود. یه ته دیگ طلایی رنگی هم در اومده بود بیا و ببین. خیلی خوشحال شدم که غذام خوب شد. کلی به خودم افتخار کردم.

پ.ن: امروز صبح با دوستم رفتیم با استادی که ترم پیش بهمون پیشنهاد داده بود باهاش پروژه برداریم صحبت کنیم. جالبیش اینجا بود امروز دو تا از دانشجوهای ارشدش پیشش بودن و داشت جلوی اونا برامون بازار گرمی می کرد. می گفت حالا شنبه بیاین صحبت کنیم. چون ظرفیت من هم محدوده. سایر دوستان هم مراجعه کردن. می ترسم شنبه جوابمون کنه مجبور شیم با اون استا دبد اخلاقه پایان نامه برداریم! خدا به خیر بگذرونه! انگار زیادی استاد رو تو آب نمک خوابوندیم دیگه شور شده!

پ.ن 2: امسال هم به تز مسعود در مورد اردیبهشت ماه ایمان آوردم. حقا که حدیث گرانبها و معتبری فرمودی مسعود جون